pieter

De assembleurs

Desiré Haverkamp, Carine Hooykaas en Marjoke Schulten, de assembleurs op deze expositie, zijn aan het woord: “Upcycling en re-using is in deze expo de bindende factor. De samenhang van ons werk ontstaat doordat wij onze zelf eerder gemaakte prenten, foto’s, tekeningen hergebruiken. Desiré maakt daarnaast ook gebruik van voorwerpen die zij op haar avonturen tegen komt.  Zo vertelt ‘oud’ materiaal, een nieuw verhaal.”

 

Desiré Haverkamp studeerde in 1987 af in grafiek en ruimtelijke werk aan de Hoge School voor Kunsten in Utrecht. Haar werk is opgenomen in diverse bedrijfscollecties, kunstuitlenen en particuliere verzamelingen. Zij exposeert regelmatig in musea (Comenius museum in Naarden, Gorcums museum), galeries (galerie 59 Amsterdam, Galerie Teun Renes in Apeldoorn) en in beeldentuinen (Landerij Esveld).

Haar grootste inspiratiebron is de natuur. In haar objecten verwerkt zij niet alleen voorwerpen als veren en schelpen maar ook medische objecten als pipetjes en glasbuizen. Zij reikt als het ware de afgedankte en gevonden voorwerpen in combinatie met haar observaties en fantasie een nieuw leven aan.

 

Carine Hooykaas voltooide haar opleiding aan de Academie voor beeldende Kunsten in Rotterdam in 1995. Zelf zegt zij over haar werk: “Kleur is een raar iets. Iedereen geeft er zijn eigen betekenis en gevoel aan. Door het goed toe te passen, kan je de kijker meenemen in die betekenis en het gevoel. Meenemen in die betekenis en in dat gevoel. Kijken naar de invloed van kleur op de omgeving.”

Haar huidige werk gaat over wanneer het platte vlak ruimtelijk word en figuratief en abstract doorelkaar heen beginnen te lopen. Op dat snijvlak wil ze werk creëren. Binnen- en buitenvorm, ruimte en restruimte zijn even belangrijk. Ook hier speelt kleur een belangrijke rol.  Ze werk met verschillende materialen om diepte te creëren op het platte vlak en het werk komt zelf af en toe van de muur af. Het werk is een zoektocht waar al deze elementen in terugkomen.

 

Bij Marjoke Schulten spreken vliegeniers, aeronauten en astronauten tot de verbeelding. Zij gaat graag met hen mee op avontuurlijke reis en legt haar imaginaire reis vast in kleurrijke, figuratieve werken op papier. Daarbij maakt zij gebruik van verschillende druktechnieken en speelt met de drukvormen, kleuren en compositie. Sinds kort verbeeldt Marjoke haar verhalen ook met digitale tekeningen en experimenteert zij met kleine, driedimensionale objecten in karton en kunststof. De werken worden herinneringen aan haar reis, zoals ansichtkaarten en souvenirs dat doen. Haar prenten en objecten zijn opgenomen in diverse collecties van het ministerie van Buitenlandse Zaken, het Nationaal Militair Museum, de TU Eindhoven en het Kunstgebouw Zuid-Holland.

Voor de expositie in galerieWind experimenteert zij met andere materialen door delen van prenten op dik board te bevestigen en te verrijken met eerder gebruikte drukvormen.

50 JAAR – Een leven voor de kunst

Foto links: © Pieter van Oudheusden; foto rechts: © Maarten Laupman

 

Het is deze maand op de kop af vijftig jaar geleden dat Maarten Laupman en Anna Ramsair elkaar ontmoetten. Het is dan september 1973 en zij beginnen aan het eerste jaar van hun opleiding aan de Academie van Beeldende Kunsten in Rotterdam, de huidige Willem de Kooning Academie. Beiden enthousiast, jong en al snel bevriend studeerden zij na vijf jaar af en maakten een begin aan hun kunstenaarsloopbaan. Een leven voor de kunst, Maarten als fotograaf met een master Fine Arts aan de York University in Toronto, Anna als autonoom kunstenaar met een master stedelijke sociologie aan de Erasmus Universiteit in Rotterdam.

Beiden Rotterdams kunstenaar, gegrepen door het stedelijke, die willen laten zien wat gezien moet worden.

 

Experimenteel schilderen

Sinds 2017 geeft Ernst Feekes in zijn atelier aan de Oeverstraat teken- en schilderles aan een kleine groep cursisten.

Het afgelopen jaar stond in het teken van het experiment met ongebruikelijke materialen zoals metaal en gips. Er werd geschilderd in de geest van bekende schilders zoals Pollock en Diebenkorn en gewerkt in een bepaald genre, zoals abstract, symbolistisch en pointillistisch. 

 Vijf dagen lang toont GalerieWind werken van Fariba Ahmadi Bani, Margreet ‘t Hart, Charlotte van Hemert, Jenneke ter Horst, Jolanda Jonker, Els Kronberg en Karen van der Sterren. Bijna alle werken (50 x 50 op 360 grams papier) zijn te koop voor het vriendelijke bedrag van € 50. Feestelijke opening van de expositie 25 augustus om 17:00 uur, inloop 16:00 uur (consumpties kunnen allen cash afgerekend worden).

Van kantlijn naar kompas geopend door Carrie…

De expositie Van kantlijn naar kompas werd op 12 juli j.l. geopend.door de gevierde Rotterdamse columniste Carrie, onder haar foto de integrale tekst van haar bijdrage. Helemaal onderaan zijn nog wat foto’s van de opening terug te vinden…

 

Lieve Marcel en Mark en aanverwante artikelen,

Er is mij gevraagd hier een stichtelijk woord te komen houden en dat zal ik straks zeker doen. Maar het is misschien handig als ik mezelf eerst wat uitgebreider voorstel?

In andere delen van het land zeg ik altijd: ik ben Carrie, ik kom uit Rotterdam en dat moet maar genoeg wezen. Maar dat kan ik hier op het Noordereiland niet maken want het is meteen alweer gelogen. Ik ben namelijk geboren in Utrecht, op de Oudegracht, boven het café van mijn oma. Pas op mijn 22e kwam ik naar Rotterdam. Ik kwam het Centraal station uit. Er stond een enorme wind. Die staat er daar altijd maar dat wist ik toen nog niet. Mijn haar waaide in de Coupe Windhoos die het sindsdien gebleven is.

Er liep een oude man tegen mij op. Ik zei keurig sorry, want ik was toen nog wel goed opgevoed. Maar hij draaide zich woedend om en snauwde: ach joh, krijg jij helemaal de tering. Toen dacht ik: hier wil ik wonen. Want ik ben er nog geen 5 minuten en ik kan nu al iets krijgen, gratis en voor niets. Weliswaar de tering maar goed, je moet ergens beginnen met scoren.

Dit bewees meteen één ding: dat ik heel gevoelig ben voor taal. Het probleem van vanmiddag is dat het niet gewoon gaat over taal, maar over kantoor taal. En daar heb ik nooit op gezeten. Op een kantoor.

Nee, ze hebben me nooit gevraagd. Ik heb er zelf ook nooit geen enkele neiging toe gehad om me daar nu eens te vestigen. Maar dat heeft wel gevolgen: Account managers, content managers, senior managers, het zijn voor mij uitheemse soorten. Ik ken ze niet en na het lezen van het boek van Marcel en Mark wil ik ze niet meer leren kennen ook. Neuh.

Ja en dat doet mij gek genoeg ineens denken aan dat ooit de pinpas werd geïntroduceerd In Nederland en dat ik in de RAI bij een bijeenkomst was van bankpersoneel. Nou personeel. Zeg maar gerust de hoot en metoot van het bankwezen en dat ik na allerlei filmpjes verzuchtte: het is eigenlijk een goor ding. Want je moet het een paar keer per dag in steeds een andere gleuf stoppen. En ik heb weleens een vriendje gehad die dat ook deed, en daar heb ik hele nare soa’s aan overgekomen. Dat heb ik die bankdirecteuren toen verteld. En daar hebben ze naar geluisterd. Toen is door mij eigenlijk het eerste zaadje geplant om iets contactloos te maken. In dit geval was het de pinpas maar daarna gingen steeds meer mensen dat ook doen met vergaderingen. Contactloos. Zoomen, teams, face-timen.

De geneugten daarvan kan je allemaal zien op deze expositie. Maar er is nu ook een beweging terug. We gaan weer fysiek, ik weet niet of we daar nou zo happy mee moeten zijn.

Zo willen heel veel mensen ineens ergens een plasje over doen. Ik ken alleen Patricia Paay die dat ooit gedaan heeft. Ik heb dat filmpje natuurlijk nooit bekeken maar ze zag er wel geweldig uit op haar 72e.

En dan vraagt iemand op zo’n kantoor of hij even iets tegen je aan mag houden. En dan denk ik swaffel jij gezellig tegen de Taj Mahal of het Colosseum maar alsjeblieft niet tegen mij.

Soms sturen ze je zelfs een beleidsnota en vragen je of je erop zou willen schieten. Sorry hoor maar dat soort dingen moet je in Rotterdam nooit zeggen: voordat je het weet nemen ze het letterlijk en word je zo voor je kloten geschoten.

Of ze gaan iets handen en voeten geven. Jakkes, de helft van de mensheid loopt met kalknagels. Smerig idee dat ze die dan samen met een aap even op jouw schouder zetten. Terwijl er ook al een olifant in de kamer staat, en iedereen zijn neus dezelfde kant op moet zetten.

Ik woon bij de Kruiskade en daar doen we dat al jaren. Als je op de goede hoek gaat staan, waait de cocaïne zo gratis je neusgatjes binnen hoor.

Weet je wat het is jongens, ik kom uit een andere hoek, zo was ik tot voor kort sociaal advocaat en terwijl 22 % van Rotterdam laaggeletterd is, wat betekent dat zij hun bekeuring voor wildplassen nog niet kunnen lezen, waren mijn cliënten juist hoog-geletterd. Zo slikte de één depressieve medicijnen, was hun dochter zwakbeschaafd en had hun neef Kosovo waarmee ze toch echt Korsakow bedoelden. En kon één joch er echt niks aan doen dat hij steeds winkeldiefstallen pleegde, zei zijn moeder, want hij had een lage accu. Ik dacht eerst nog dat ze bedoelde dat hij een beetje een slome was maar ze bedoelde toch echt IQ.

Ik zit tegenwoordig in de jeugdzorg. En daar kan elk kind je zo uitleggen dat hij zijn GI nooit ziet, behalve als zijn VOTS omgezet moet worden in een UHP. Dat zijn PO pas over een jaar gestart kan worden. Zodat niemand weet of hij nu ADHD heeft of een stoornis in het autismespectrum. Dat zijn PTSS-klachten, bestaande uit dissociatie en zelfmutilatie, wel met EMDR behandeld hadden kunnen worden als zijn PZ en JZ ooit eens iets in een co-creatie hadden gedaan, of ook maar een stukje commitment hadden getoond, of iets op de rails hadden gezet. Wat de NS trouwens ook maar niet voor elkaar krijgt. Nog niet met rijdende treinen niet. Maar daar gaat nou niet over.

Het gaat over de jeugdzorg  waarbij elke minister godverdomme elke verbetering over het volgende jaar heen tilt.

Au, ja Marcel jij komt toch ook uit de zorg,  jij verstond het wel he. Dat dit kind natuurlijk op zijn vierde met 3 politiebusjes uit huis is gehaald, zijn vader niet bekend is en zijn moeder intussen is overleden. En dat hij in het eerste pleeggezin misbruikt is, toen in een gesloten instelling is geplaatst omdat er open geen plek was terwijl hij geen discipline maar liefde nodig had. En dan binnenkort op zijn 18e op straat komt te staan omdat Jeugdzorg dan hun fysieke handjes en voetjes van hem af zullen trekken?

Oeh, ik denk dat zelfs Chat GPT hier geen fatsoenlijk verhaal van kan maken.

En dan ben ik het hele stichtelijk woord voor jullie ook nog vergeten.

Nou ja, er is in deze omgeving natuurlijk ook maar één woord en dat is Feyenoord.

Ik moet nog steeds denken aan dat geweldige spandoek dat uitgerold werd in de Kuip. Daarop stond: wij gaan winnen vandaag, alleen met hoeveel is nog de vraag.

En die eerste drie woorden: wij gaan winnen, vind ik het motto van deze expositie. Ja we gaan winnen, van de idioten die met woorden goochelen om maar geen daden te hoeven verrichten.

Het is dus geen gewone expositie. Het is een aanklacht tegen de waanzin van de taal van het kantoor. Zo leuk. Met zoveel humor. Ik kan nog maar één ding zeggen. En dat is het eerste woord dat ik ooit op Rotterdamse grond te horen kreeg.  En dat is tering. Uit bewondering natuurlijk.

Dag ik was Carrie, tot de volgende keer.

 

Van kantlijn naar kompas

Als adviseur en cartoonist heeft Mark de Koning de afgelopen 20 jaar getracht om de vragen waarin mensen in organisaties over praten te verbeelden in humoristische tekeningen.

Marcel de Jong is schrijver, journalist en trainer en deelt met Mark de verbazing over gekunstelde kantoortaal en lege managementpraat.

 

Op de expositie Van kantlijn tot kompas worden een aantal cartoons met teksten vanuit het Krankzinnig Kantoorkompas, een boek wat Mark en Marcel in 2022 hebben gemaakt, getoond. Een aantal tekeningen zijn te zien op posterformaat met dank aan vormgever Pieter Kers.

De expositie geeft ook een doorkijkje in de voorafgaande tekenwerken, zijn krabbels in de kantlijn, van Mark en van de diverse publicaties van Marcel.

De expositie wordt op woensdag 12 juli geopend om 17.00 uur geopend door columniste Carrie Jansen, zelf een scherp observerende taalvirtuoos. Aansluitend kunt u deelnemen aan een borrelrijke kantoorreceptie.

De expositie duurt tot en met 30 juli. Bezoek is vanaf 30 juli tot en met 14 augustus enkel mogelijk op afspraak.

Gedurende de expositie zullen er workshops worden gegeven. Op 19 juli van 13.00 tot 16.00 uur is er de krankzinnig kantoortraining voor iedereen die wil stoppen met onboarden en nooit meer het momentum wil meemaken waarin het laaghangend fruit moet worden gekapitaliseerd. De kosten zijn beperkt: slechts € 34,58 per persoon (inclusief hapjes en drankjes). Bij het pinpointen krijg u één euro en twaalf cent korting.

Geïnteresseerd? U kunt zich aanmelden via info@krankzinnigkantoorkwartet.nl.

Mark de Koning en Marcel de Jong